Tijn zijn. Enkel ik zijn. Zonder dat ik me meet aan de wereld rond mij. Bestaat zoiets? En dan bedoel ik: mezelf definiëren los van de norm. Los van labels. Van het beeld van mijn zelf, zo gekleurd door trauma. Vrij omdat dit is wie ik nu ben. Tijn. Caro. Hanna. Eén mens overmand door het besef dat – vrij of niet – ik ineens aan de andere kant sta. (Maar van wat?)

Aan elke mens, iedere man in de zaal: achterover leunen schuurt hier het hardst. Beloof ik je.

Regie: Minou Bosua en Marleen Hendrickx

Foto: Sophie Saddington