Uit: VRIJ - Wat Nederlanders doen als ze niet werken
Iets rechts van het midden. Dat is meestal de sweet spot van een gong, zegt Maya Kumari Pariyar (38) uit Alkmaar. Als je daarop slaat, hoor je een warm, zacht geluid dat rechtstreeks je borstkas in trilt. Ze staat in haar atelier, een spierwitte kamer gevuld met meditatiekussens, bloemen en twee rekken die tot aan het plafond reiken, waarin vier enorme gongs hangen. Houten hamers in verschillende kleuren en maten, de mallets, liggen klaar om er een flinke ram mee uit te delen. Maar dat is niet de bedoeling. De gongs bespéél je, zegt ze.
Ze kwam met gongen in aanraking in een spiritueel centrum, waar ze terechtkwam vanwege haar postnatale depressie. Ze is geboren in Nepal en toen ze een paar maanden oud was geadopteerd, vertelt ze. Via het programma Spoorloos kwam ze erachter dat haar ouders al jong waren overleden. ‘Mijn hele leven was ik op zoek naar wie ik ben.’ Nadat haar ‘eksterogen’ waren gevallen op ‘grote gouden platen’ die in het spiritueel centrum hingen, volgde ze een gongsessie. Liggend op de grond liet ze de trillingen van de gongs op zich inwerken.
Een overweldigende ervaring was het. Het leek wel alsof ze ayahuasca had gedronken, van die thee waarvan je gaat hallucineren. Na afloop was ze volledig ontspannen, ‘ik moest gelijk plassen’, en besloot direct op les te gaan. Dat ze veel aanleg bleek te hebben verraste haar niet. ‘In de kloosters uit het gebergte waar ik vandaan kom, wordt ook op dit soort gongs gespeeld.’ En als vanzelf ging ze erbij zingen. ‘Ik had het conservatorium gedaan en in Kopenhagen een opleiding aan de Complete Vocal Institute gevolgd.’ Van grunten tot opera zingen, ze kan alles met haar stem.
Tijd voor een demonstratie. Ze slaat, trommelt, strijkt over de gongs. En ze zingt. Hard en helder, in een woordeloze taal. De fotograaf kan zich nog verschuilen achter zijn camera, maar de journalist is weerloos. De ogen gaan dicht, kippenvel op de armen. En o jee, er moet zelfs een traan worden weggeknipperd. ‘Het is alsof je midden in de galaxy zweeft,’ zegt Pariyar. Ze geeft inmiddels ook zelf gongsessies (code activations) en haar cliënten barsten geregeld in huilen uit. ‘Het is een manier om emoties te verwerken.’
Zo werkt het bij haar ook. Sinds twee weken is ze klaar met de behandeling van borstkanker, en door te gongen kon ze met haar angsten en zorgen omgaan. Zelfs toen ze vanwege de chemotherapie te zwak was om zelf te spelen, zorgde haar vriend ervoor dat ze haar dagelijkse ‘gongbad’ kon nemen. Dat het een kostbare hobby is, haar grootste gong kostte 2.600 euro, kan haar dan ook weinig schelen. ‘De gongs zijn een verlengstuk van mijzelf. Ze herinneren mij aan mijn oorsprong.’
Foto: Goed Folk
Tekst: Manouk van Egmond