Uit: VRIJ - Wat Nederlanders doen als ze niet werken
‘Kraaien zijn hele slimme dieren,’ zegt de Groningse Phine Steeneken (41), die met haar hagelgeweer in de aanslag in een slootwal zit. ‘Als ik drie keer met dezelfde auto aankom, herkennen ze de auto, en blijven ze weg.’ Steeneken doet er dan ook alles aan om zo onzichtbaar mogelijk te blijven. Ze heeft camouflagekleding aan die geen geluid maakt als ze beweegt, en zit onder een paraplu zodat de kraaien haar blonde haren niet zien. Wel een beetje onhandig dat er een flitsende fotograaf om haar heen springt.
Haar roodharige hond Donna, vernoemd naar de kittige secretaresse in televisieserie Suits, heeft vandaag dan ook een rustig dagje. Donna is een jachthond in training en mag de kraaien apporteren zodra er eentje is neergeschoten. Er is een enorm overschot aan deze roofdieren, zegt Steeneken. Hoe meer ze er kan schieten, hoe meer kans de weidevogels in haar jachtveldje hebben om te overleven. ‘Onze natuur heeft beheer nodig om het mooi te houden.’ En omdat zíj dat beheer pleegt, voelt ze zich ‘enorm onderdeel van de natuur’.
Steeneken is opgegroeid in een jagersfamilie, vertelt ze. Haar oom is een jager, stak haar broers aan, en als ze een familiedag hadden stampten ze met z’n allen de hele dag door de klei. Zij ging mee als drijver en joeg de haas of fazant naar de geweren toe. De jachtopleiding volgde ze pas zes jaar geleden, toen haar kinderen al wat ouder waren en ze meer tijd had. Steeneken is een alleenstaande moeder, werkt in de evenementensector en vindt het heerlijk om ‘na een drukke dag binnen twintig minuutjes in de bosjes te kunnen springen’.
Samen met beste vriend Peter is ze verantwoordelijk voor de gehele wildpopulatie van hun jachtveld, zegt ze. Daarom plaatsen ze bijvoorbeeld ook eendenkorven om eendennesten te beschermen en proberen ze de hazenpopulatie te vergroten. En ze monitoren hoeveel reeën er rondlopen, zodat de provincie kan berekenen hoeveel er geschoten moeten worden om verkeersongevallen te voorkomen. Soms zit ze wel vijf uur doodstil in een hoogtezit te koekeloeren of er iets in haar ‘levende schilderij’ verandert.
Een ree doden vindt ze erg spannend. ‘Alles moet kloppen.’ Zo moet de wind goed staan, zodat de ree haar niet ruikt, en mag hij niet per ongeluk in het veld van de buurman staan. Als het lukt om de ree in de buurt van het schouderblad te raken, het meest dodelijke schot, komt de ontlading. ‘Ik vind het fijn om te weten dat hij zo pijnloos mogelijk is gestorven.’ En daarna? ‘De ree verdwijnt in mijn vriezer, wordt misschien nog uitgeruild voor een half zwijn van een van mijn broers, en belandt uiteindelijk op mijn bord.’
Foto: Goed Folk
Tekst: Manouk van Egmond